اخلاق باور

اخلاق باور به معنای عام آن، یعنی هر گونه وظیفه ای اعم از معرفتی، اخلاقی، مصلحت اندیشانه، که فرددر قبال باورهای خود دارد، است. اما به معنای خاص آن اولین بار توسط فیلسوف انگلیسی ویلیام کلیفورد مطرح شد. بر طبق نظر کلیفورد هر فردی همیشه، همه جا باید باورهای خود را بر اساس شواهد کافی بدست آورد در غیر این صورت به وظیفه ی اخلاقی خود عمل نکردهاست و سزاوار سرزنش می باشد. در مقابل نظر سختگیرانه ی کلیفورد،ویلیام جیمز فیلسوف عملگرا موضع می گیرد و معتقد است گاهی فرد در شرایطی قرار می گیرد که نمی تواند منتظر جمع آوری شواهد کافی باشددر این شرایط فرد باید نتایج عمل را در نظر بگیرد زیرا بنا کردن همه ی باورها بر اساس شواهد کافی گاهی اوقات ما را از دست یابی به حقیقت باز می دارد. دغدغه ی اصلی این پژوهش پاسخگویی به این سوال است که انسان چه وظایفی در قبال باورهای خود دارد؟ آیا انسان در باورمندی خود مختار است یا مجبور؟ دیدگاه غالب اندیشمندان اسلامی در موضوع اخلاق باور قرینه گرایانه است یا عملگرایانه؟ پژوهش حاضر در پاسخ به سوالات فوق به سه فصل تقسیم شده است: فصل اول: کلیات، فصل دوم:چیستی، قواعد و رویکردهای اخلاق باور و فصل سوم که به ریشه یابی بحث اخلاق باور در اسلام پرداخته است.